Beste Twitteraar,
In alle eerlijkheid werd ik wat moedeloos van het Eurovisie Songfestival. Mijn tijdlijn op Twitter stond vol berichten over het festival en berichten die mij meer interesseerden sneeuwden onder. Nu kan dat natuurlijk gebeuren. Er vinden namelijk soms evenementen of gebeurtenissen plaats die op Twitter - of op een ander medium - om alle aandacht vragen. Logisch dat mensen hierover berichten. Een tsunami, een belangrijke voetbalpot, de dood van een bekend persoon. Prima. Het probleem was echter dat het dit keer het Eurovisie Songfestival betrof.
Het festival kan mij weinig boeien. Nu is dit subjectief, maar na jaren (buur)landen te hebben gezien die elkaar punten gaven, ben ik afgehaakt om nooit meer terug te komen. En toen ik vanochtend las dat België en Nederland elkaar 12 punten hadden gegeven, werd dit weer bevestigd (inderdaad, rationaliseren?). Maar waarom kijken al die mensen toch, zo vroeg ik mij - en anderen aan mij - vertwijfeld af. En nog erger: waarom al die berichten op Twitter onder #esf. Ook de verklaring van Heijne rechtvaardigde het niet voor mij. Stop!
Ik las een bericht van de filosoof Ger Groot (@GrootGer):
Het aardige van zo'n songfestival is dat je weer een aantal mensen kunt ontvolgen wegens meedoen aan verregaande onnozelheid.
— Ger Groot (@GrootGer) 18 mei 2013
De enige gepaste reactie?
Nu heb ik meerdere twitteraccounts om onderscheid te kunnen maken in mijn verschillende interesses (die ook nog eens ver uit elkaar liggen). Een aantal accounts zijn hierdoor vrij specialistisch van aard en dat zie je terug in de volgers. Het betreffen veelal andere liefhebbers: (internationale) specialisten binnen het domein waarbij we hetzelfde nieuws volgen. Zelden zie je iemand van buiten, ook niet als ik de volgers van mijn volgers bestudeer. Enige kruisbestuiving vind niet plaats. Gelijk de stamvorming die je onder academische filosofen ziet, zou de filosoof Solomon zeggen. Dit is echter misschien niet wenselijk.
Ik geloof namelijk uiteindelijk in het idee dat je open moet blijven staan voor de ideeën van anderen. Dat dit zelfs goed is voor de democratie gelijk Haring stelt. De ideeën van anderen kunnen ons verreiken. Dit heeft tegelijkertijd iets 'wederkerigs'. Mensen gaan niet vanuit het niets zoeken naar ontwikkelingen binnen het fiscaal recht, kastanjebomen, de situatie in Syrië of welk ander willekeurig onderwerp dan ook dat iemand interesseert of raakt. Laat staan dit volgen op Twitter of bijvoorbeeld facebook. Daarvoor is eerst een andere ingang nodig. Een ingang die een andere interesse van mensen raakt en die we "delen". Hoe irrationeel ook. Om vervolgens ook even de situatie in Syrië te benoemen.
Terug naar een van mijn interesses: de kritische houding. Ontwikkel je een kritische houding nu juist met een #esf of tegen de #esf? En waarom zouden kritische mensen niet van het Eurovisie Songfestval kunnen houden? Misschien is meedenken inderdaad lastiger dan wordt gedacht. En misschien had @GrootGer wel meer volgers erbij gehad als hij wel over de #esf had bericht. En hadden hierdoor zijn andere - vaak interessante berichten - nog meer mensen bereikt. Maar hoe eerlijk is dat? Lastig.
