Na psychiaters en voetbaltrainers interviewt Coen Verbraak in het programma "Kijken in de ziel" nu strafrechtadvocaten. Een mooi programma want het programma geeft precies wat het zegt: een inkijkje in het (ziels)leven van bekende strafrechtadvocaten. Hieronder Bram Moszkowicz, Bénédicte Ficq, Gerard Spong, Peter Plasman, Inez Weski, Theo Hiddema en Willem Anker. Interessant is dat bij een aantal onderwerpen de verschillende advocaten aanwijsbaar verschillende standpunten innemen. Helaas wordt dit niet altijd kritisch uitgediept maar blijft Verbraak hangen bij het benoemen en bevragen van tegengestelde standpunten. Wat overblijft is een bezienswaardig programma.
Een korte samenvatting van interessante vragen/onderwerpen/discussies/dilemma's:
- Hoe kun je nu criminelen verdedigen? (als bekend de meest gestelde vraag aan strafrechtadvocaten en waarbij alle geïnterviewde advocaten tot hetzelfde antwoord komen: een noodzakelijk tegengewicht binnen een rechtsstaat).
- Neem je contact op met een crimineel/slachtoffer als dit een leuke/interessante/bekende/goed betalende zaak lijkt te zijn? Kiest het kantoor de cliënt of de cliënt het kantoor?
- (offtopic) Is ons rechtssysteem ten onrechte gericht op het oppakken van mannen?
- Zijn er cliënten die je liever niet hebt? Hoe dichtbij mag het komen: kun je de moordenaar van je buurman verdedigen? Wat zijn criteria? Aantal contacten? Maakt het uit of hij of zij geliefd is? Komt privé (persoonlijke betrokkenheid) en professie hier te dicht bij elkaar? Is er wel een grens bij zedendelicten? Ficq: voor mijn kinderen doe ik het soms niet, Anker: het principe is duidelijk (wel de zaak aannemen) maar soms verwees ik toch maar naar mijn broer? Hoe verhoudt dit zich tot het beginsel dat "ik verdedig de verdachte, niet de daad". Als je niet de verdachte kunt vertegenwoordigen omdat je het slachtoffer kent (en dit dus te dichtbij is) kun je dan om dezelfde reden ook beter niet het slachtoffer vertegenwoordigen? Kun je ook te gepassioneerd zijn met je cliënt?
- zijn bepaalde tarieven (bijvoorbeeld boven de 300 euro) niet te hoog om te kunnen vragen gezien de rechtsstatelijke positie van de advocaat (de positie die vaak wordt gebruikt als Het argument om criminelen te verdedigen)?
- Neem je een cliënt aan die met een zak met geld binnenkomt? Controleer je waar het geld vandaan komt waarmee je betaald wordt als advocaat? Ook niet als bij wijze van spreken het plastic van de bank nog om het bundeltje zit? Is de positie van de advocaat anders dan de autodealer, de bakker, de kruidvat-medewerker e.a. die ook met zwart geld betaald kunnen worden? De eerste heeft kennis, de laatste groep niet? Is dit relevant? Kun je dan vervolgens de persoon wel op toevoeging bijstaan als je het "foute" geld weigert?
- Moet je ook onder collega's verdachten met hun initialen bespreken (Mohammed B. Volkert van der G.)? Anker: uit zorgvuldigheid, voorzichtigheid moet je dit wel doen: je weet nooit of derden het horen.
- Kun je slachtoffers en daders verdedigen? Knoops: de verdachte kan de perceptie krijgen dat je als advocaat niet de belangen van dergelijke daders ten volle behartigt dus beter van niet.
- Kijken in de ziel: strafrechters, Uitzending gemist, 03-11-2010
Een korte samenvatting van interessante vragen/onderwerpen/discussies/dilemma's:
- Hoe kun je nu criminelen verdedigen? (als bekend de meest gestelde vraag aan strafrechtadvocaten en waarbij alle geïnterviewde advocaten tot hetzelfde antwoord komen: een noodzakelijk tegengewicht binnen een rechtsstaat).
- Neem je contact op met een crimineel/slachtoffer als dit een leuke/interessante/bekende/goed betalende zaak lijkt te zijn? Kiest het kantoor de cliënt of de cliënt het kantoor?
- (offtopic) Is ons rechtssysteem ten onrechte gericht op het oppakken van mannen?
- Zijn er cliënten die je liever niet hebt? Hoe dichtbij mag het komen: kun je de moordenaar van je buurman verdedigen? Wat zijn criteria? Aantal contacten? Maakt het uit of hij of zij geliefd is? Komt privé (persoonlijke betrokkenheid) en professie hier te dicht bij elkaar? Is er wel een grens bij zedendelicten? Ficq: voor mijn kinderen doe ik het soms niet, Anker: het principe is duidelijk (wel de zaak aannemen) maar soms verwees ik toch maar naar mijn broer? Hoe verhoudt dit zich tot het beginsel dat "ik verdedig de verdachte, niet de daad". Als je niet de verdachte kunt vertegenwoordigen omdat je het slachtoffer kent (en dit dus te dichtbij is) kun je dan om dezelfde reden ook beter niet het slachtoffer vertegenwoordigen? Kun je ook te gepassioneerd zijn met je cliënt?
- zijn bepaalde tarieven (bijvoorbeeld boven de 300 euro) niet te hoog om te kunnen vragen gezien de rechtsstatelijke positie van de advocaat (de positie die vaak wordt gebruikt als Het argument om criminelen te verdedigen)?
- Neem je een cliënt aan die met een zak met geld binnenkomt? Controleer je waar het geld vandaan komt waarmee je betaald wordt als advocaat? Ook niet als bij wijze van spreken het plastic van de bank nog om het bundeltje zit? Is de positie van de advocaat anders dan de autodealer, de bakker, de kruidvat-medewerker e.a. die ook met zwart geld betaald kunnen worden? De eerste heeft kennis, de laatste groep niet? Is dit relevant? Kun je dan vervolgens de persoon wel op toevoeging bijstaan als je het "foute" geld weigert?
- Moet je ook onder collega's verdachten met hun initialen bespreken (Mohammed B. Volkert van der G.)? Anker: uit zorgvuldigheid, voorzichtigheid moet je dit wel doen: je weet nooit of derden het horen.
- Kun je slachtoffers en daders verdedigen? Knoops: de verdachte kan de perceptie krijgen dat je als advocaat niet de belangen van dergelijke daders ten volle behartigt dus beter van niet.
- Kijken in de ziel: strafrechters, Uitzending gemist, 03-11-2010
